Doel: vergelijkende studie van methodieken om een zo realistisch mogelijk soft body-orgaan te simuleren.

Bij het creëren van een 3D-model ligt de focus op hoe dat er visueel uitziet aan de buitenkant. Waar een traditioneel 3D-model hol is van binnen, heeft een soft body een volume met massa en gewicht.

De ultieme droom van diverse sectoren – onder meer uit de medische beeldvorming, medische trainingen en politieonderzoek – is om een realtime soft body-simulatie te creëren. In zulke interactieve simulaties kan bijvoorbeeld een orgaan gesneden worden en wordt een fysisch correcte reactie weergegeven van het vetweefsel, spierweefsel, bloedvaten, … De technologie staat op dit moment nog niet zo ver dat dat al mogelijk is.

In deze use case werden de verschillende methodes vergeleken om soft body-simulaties te genereren. Op die manier brachten we in kaart wat tot op heden wel mogelijk is. Onze focus lag op het realistisch simuleren en visualiseren van organen en organisch materiaal.

In iedere stap werd telkens een ander aspect onderzocht van manipulaties van een soft body, zoals het laten vallen, het vastnemen, het indrukken, het uit elkaar trekken, het snijden van soft body’s, en dat allemaal op een zo geloofwaardig mogelijke manier en voor verschillende materialen.

Een typische eigenschap van soft body dynamics is dat het 3D-model na manipulatie (deels) zijn vorm moet behouden en/of moet terugkeren naar zijn oorspronkelijke vorm.  Daarom bekijken we ook hoe verschillende parameters de simulatie bepalen.